پارک لاله تهران
پارک لاله که تا پیش از انقلاب 57 پارک فرح نام داشت، از بوستان های بزرگ شهر تهران است. این پارک در سال 1345 به در خواست فرح پهلوی از پادشاه بنیان شد. پیش از آن یک منطقه نظامی بود که برای اسب دوانی و رژه مورد استفاده ارتش قرار داشت و جلالیه نامیده می‌شد. مساحت این پارک ۳۵ هکتار است. در این پارک گونه‌های متفاوت گیاهی موجود است که مهمترین آنها عبارتند از : چنار، اقاقیا و کاج تهران
اراضی پارک لاله از گذشته در اختیار ارتش بوده است.زمین مزبور معروف به میدان اسب دوانی جلالیه و برای رژه از آن استفاده می‌شد.، ارتش اراضی مربوطه را در ازای مطالبات وزارت دارایی به آن وزارت خانه انتقال داد.وزارت آبادانی و مسکن وقت ماموریت یافت برای این منطقه طرحی تهیه نماید.قسمت شمال پارک برای تاسیسات فرهنگی عمومی و قسمت جنوبی صرفا برای پارک درنظر گرفته شد.طرح آن بوسیله طراح معروف فرانسوی «ژوفه» و سایر طراحان پارک سازی و همکاران ایرانی تهیه گردید.سایر عملیات اجرایی به عهده شهرداری گذاشته شد.شهرداری عملیات اجرایی را طبق طرح ادامه داد تا در سرانجام در سال ۱۳۴۵ پارک فرح تاسیس گردید. پس از پیروزی انقلاب اسلامی در بهمن ۱۳۵۷ نام این پارک به لاله تغییر یافت.
امکانات و فضاها
ضلع جنوب شرقی این پارک به سبک پارک‌های ژاپنی طراحی شده و دارای آب‌نما و نهرهای مارپیچ است. در خیابان‌های شمالی پارک محوطه میزهای شطرنج واقع شده است. زمین‌های ورزشی پارک شامل زمین‌های بسکتبال و والیبال نیز در ضلع شمالی واقع است. در این پارک همچنین یک مرکز تئاتر عروسکی، یک کتابخانه تحت پوشش کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و یک مسجد دایر می‌باشد. مجسمه‌ها و تندیس‌های متعددی نیز در این پارک وجود دارد که معروف‌ترین آنها مجسمه خیام و مجسمه ابوریحان بیرونی است
مجسمه خیام از آثار ابوالحسن صدیقی است که در سال ۱۳۵۱ و در کشور ایتالیا (به‌سفارش انجمن آثار ملی) ساخته شده است. این مجسمه پس از انتقال به ایران به این پارک منتقل شد و در معرض دید عموم قرار گرفت و پس از آن چندین بار توسط فریدون صدیقی (فرزند خالق اثر) مورد بازسازی قرار گرفت.
